Over mij

Kathia Permentier

Mijn connectie met honden

Ik was 6 jaar toen mijn ouders beslisten om een hond te verwelkomen in ons gezin.  Sindsdien veranderde mijn wereld voorgoed!  Ik weet nog hoe uitgelaten ik was toen ik voor het eerst met onze puppy een stukje mocht wandelen in onze doodlopende straat, wij tweetjes … wat een fijn gevoel!  Onze gitzwarte pup met bruine sokjes groeide uit tot een knappe rottweiler met een gouden hart, we werden onafscheidelijk.  Zodra ik thuis was kon je me steeds vinden bij haar in de buurt… 

Zoals het toen ‘hoorde’, althans volgens mijn vader, ging hij naar de hondenschool, wekelijks 2 keer in groep les volgen.  Ik ging soms eens mee en ja, ik werd vooral aangetrokken door de andere honden 🥰 en niet zozeer door wat er op het plein gebeurde tijdens de les. 
Thuis gebeurde het wel eens dat ik erin slaagde om onze (ondertussen volwassen) hond iets te laten doen terwijl het mijn vader niet lukte,… Dit was uiteraard niet echt fun voor hem want hij ging tenslotte naar de hondenschool met haar en ik niet …  Ik praatte met haar in alle rust, mijn vader paste toe wat hij geleerd had op de hondenschool.

Voor mij werd het pas écht duidelijk waar precies het verschil zat toen ik doorheen mijn opleiding en stage steeds meer inzicht kreeg in het kijken vanuit het perspectief van de hond.  Als kind beschouwde ik onze hond als een vriendin, we hielden rekening met elkaar en leerden elkaar steeds beter kennen waardoor een blik vaak volstond om elkaar te begrijpen.  Mijn vader bleef trouw aan wat hij op de hondenschool geleerd had: een commando geven opdat de hond dat bepaald gedrag zou doen.
Ik bracht veel tijd door met onze hond thuis en onze buren hadden ook 2 rottweilers.  Je kan dus stellen dat ik het gewend was om tussen deze loebassen te lopen, het waren mijn maatjes!  Met hen omgaan ging als vanzelfsprekend, als kind was ik totaal niet bezig met ‘de baas zijn over hen’, ik respecteerde hen en niets ‘moest’.  Ik begreep vaak niet als kind waarom er soms iemand boos werd op zijn hond als die niet ‘direct’ luisterde. 

Als tiener begon het mij steeds meer te fascineren: hoe denkt een hond, waarom luistert een hond niet zomaar, … Ik begon boeken te lezen, eerst tienerboeken met een hond in de hoofdrol, maar die ‘verhaaltjes’ was ik al snel beu, ik wou méér weten: feiten, theorie!  Handig was dat mijn ouders een abonnement hadden bij een Nederlandse boekenclub met maandelijkse aankoop van een boek naar keuze.  De eerste boeken van Martin Gaus lagen al snel thuis op tafel… in die tijd (begin de jaren ’90) dé hondenkenner van de lage landen!


Ondertussen kwam ik met meerdere honden in contact, jong & oud, groot & klein, zowel bij familie, bij vrienden of op straat tijdens het wandelen.  Observeren, contact maken met de hond,… het werd mijn tweede natuur!

 

 

Uiteindelijk ben ik op mijn 24e een opleiding gestart van hondengedragsbegeleiding en -gedragstherapie (naast een fulltime job in de banksector).  Mijn kritische geest had gewonnen, ik moest en zou hiervan het fijne weten!  De puzzel viel in elkaar: de manier waarop ik sinds jonge leeftijd omga met dieren, de brede theorie rond hondengedrag en de praktijkervaring tijdens mijn stage met vele duo’s hondeneigenaars en hun hond vormden één geheel.  En ondertussen kon ik zelf dagelijks verder experimenteren toen onze Rhodesian Ridgeback in mijn leven kwam.  Samen met mijn man vatte ik dit boeiend avontuur aan!

Bij aanvang van mijn studie had ik nooit de intentie om hiermee professioneel aan de slag te gaan … tot mijn stage startte, toen veranderde er iets fundamenteels.  De magie die ontstond tussen de hond en zijn mens toen ze elkaar beter begonnen te begrijpen, de energie die ik hiervan kreeg en de voldoening die ik voelde toen ik huiswaarts keerde na een stagedag!  Deze intense beleving en vertrouwensband tussen mens & hond wou ik de wereld insturen om zoveel mogelijk mensen te bereiken…dus waagde ik na enige tijd de sprong en liet ik uiteindelijk de bankwereld achter me.

En net zoals ik het als kind al beleefde: één hond en twee verschillende manieren van benaderen zorgden voor een wereld van verschil.  Dezelfde hond met een verschillend persoon ernaast en er volgde een andere ‘uitkomst’ qua gedrag.  Dit zorgde ervoor dat ik niet enkel het gedrag van een hond in vraag stelde maar ook de mens naast de hond: welke factoren hebben impact en vooral waarom?
Mijn nieuwsgierigheid bracht me tot de psychologie van de mens.  Je raadt het al, ook hier wou ik het fijne ervan weten en heb ik in tussentijd 3 opleidingen afgerond in deze materie.

Ondertussen bestaat mijn praktijk 11 jaar en ik kan stellen dat naast de talrijke bijscholingen en cursussen sindsdien, ik nog steeds dagelijks bijleer van de honden in mijn praktijk.
Net zoals bij elke job is nieuwe dingen leren belangrijk én een onuitputtelijke bron, zeker voor iemand als ik die leergierig is én graag dingen in vraag stelt 😊.

 

De Connectiemethode ®

Ik ben houder van het kwaliteitslabel van Geert De Bolster en zijn Connectiemethode ®.  Door jaarlijkse bijscholing te volgen kom ik in contact met gelijkgestemde collega’s voor wie het welzijn van de hond en zijn mens primeert.

De Connectiemethode ® staat voor je hond opvoeden met als doel om gelukkig samen te leven.  Door respectvol om te gaan met elkaar en je hond te begrijpen kan je hem door middel van vriendelijke communicatie steun en veiligheid bieden.  Een effectieve manier zonder straffen of veelvuldig belonen met snoep.

Heb je interesse?

Ben je geprikkeld om te achterhalen of jij jouw hond goed begrijpt?  
Heb je vragen over bepaald gedrag bij je hond?  
Dan nodig ik je graag uit voor een verkennend gesprek om samen met jou te bekijken wat ik voor jou en je hond kan betekenen!
Kies hieronder in mijn agenda een belmoment dat best past voor jou en dan spreek ik je graag vrijblijvend.