Voor mij werd het pas écht duidelijk waar precies het verschil zat toen ik doorheen mijn opleiding en stage steeds meer inzicht kreeg in het kijken vanuit het perspectief van de hond.  Als kind beschouwde ik onze hond als een vriendin, we hielden rekening met elkaar en leerden elkaar steeds beter kennen waardoor een blik vaak volstond om elkaar te begrijpen.  Mijn vader bleef trouw aan wat hij op de hondenschool geleerd had: een commando geven opdat de hond dat bepaald gedrag zou doen.
Ik bracht veel tijd door met onze hond thuis en onze buren hadden ook 2 rottweilers.  Je kan dus stellen dat ik het gewend was om tussen deze loebassen te lopen, het waren mijn maatjes!  Met hen omgaan ging als vanzelfsprekend, als kind was ik totaal niet bezig met ‘de baas zijn over hen’, ik respecteerde hen en niets ‘moest’.  Ik begreep vaak niet als kind waarom er soms iemand boos werd op zijn hond als die niet ‘direct’ luisterde. 

Als tiener begon het mij steeds meer te fascineren: hoe denkt een hond, waarom luistert een hond niet zomaar, … Ik begon boeken te lezen, eerst tienerboeken met een hond in de hoofdrol, maar die ‘verhaaltjes’ was ik al snel beu, ik wou méér weten: feiten, theorie!  Handig was dat mijn ouders een abonnement hadden bij een Nederlandse boekenclub met maandelijkse aankoop van een boek naar keuze.  De eerste boeken van Martin Gaus lagen al snel thuis op tafel… in die tijd (begin de jaren ’90) dé hondenkenner van de lage landen!

Ondertussen kwam ik met meerdere honden in contact, jong & oud, groot & klein, zowel bij familie, bij vrienden of op straat tijdens het wandelen.  Observeren, contact maken met de hond,… het werd mijn tweede natuur!